Nagromadzenie ropy w dziąśle jest sytuacją, która wymaga natychmiastowej konsultacji ze specjalistą stomatologicznym. To zjawisko może występować jako komplikacja, na przykład po usunięciu zęba. Rodzaj i symptomy ropni zależą od miejsca ich lokalizacji (ropiące dziąsło, ropień przyzębny, ropień okołokoronowy). Czym charakteryzuje się terapia i eliminowanie stanu zapalnego spowodowanego nagromadzeniem ropy w dziąśle? Czy zawsze niezbędne jest zażywanie antybiotyków?
Purulency w dziąśle – jakie są źródła
Pod pojęciem ropnia rozumiemy przestrzeń wypełnioną gnojnikiem, która powstaje na skutek rozpadu tkanki i komórek systemu immunologicznego. Możemy odróżnić ropnie tworzące się w tkankach przyzębia oraz ropne stany zapalne tkanek znajdujących się wokół szczytu korzenia zęba – te dwa rodzaje są często mylone.
Ta druga kategoria ropni ma inną przyczynę powstawania i rozwija się inaczej – infekcja ropotwórcza rozprzestrzenia się z jamy ustnej, więc często jest wywołana przez próchnicę prowadzącą do martwicy miazgi. Możemy wyróżnić następujące podgrupy:
- ropień okołowierzchołkowy,
- ropień podokostnowy,
- ropień podśluzówkowy.
W tym artykule skoncentrujemy się na ropniach, które pochodzą z tkanki przyzębia. Mogą one być oznaką kliniczną nieleczonego agresywnego lub zaawansowanego przewlekłego stanu zapalnego przyzębia. Pojawiają się w wyniku zmiany składu flory bakteryjnej znajdującej się pod dziąsłem lub obniżonej odporności organizmu.
Najczęściej spotykane czynniki, które sprzyjają powstawaniu ropnia na zębie, to: zamknięcie kieszonki, zajęcie furkacji korzenia (czyli przestrzeni między korzeniami w przypadku zębów wielokorzeniowych), stosowanie antybiotyków drogą doustną oraz pewne choroby, takie jak cukrzyca.