W dawnych czasach, aby otrzymać skondensowany ekstrakt ze świerku, igły i gałązki gotowano tak długo, aż woda częściowo wyparowała i oleiste związki osadzały się na jej powierzchni. Dzisiaj, dla poprawy jakości końcowego produktu i zwiększenia efektywności procesu, stosuje się nowocześniejsze metody ekstrakcji.
Świerki, wiecznie zielone drzewa z rodziny sosnowatych, są surowcem wyjściowym do produkcji olejku. Do najpopularniejszych gatunków używanych w produkcji należy świerk pospolity (Picea abies), bardzo dobrze znany w Polsce, oraz świerk czarny (Picea mariana), typowy dla Ameryki Północnej. Cenione są również świerki kłujące (Picea pungens), nazywane srebrnymi, które pochodzą z Gór Skalistych.
Pierwszym krokiem produkcji jest zebranie igieł z drzew. Ze względu na trudności z ich izolacją, najczęściej oddziela się całe gałęzie podczas ścinki drzew na drewno, które następnie są mechanicznie rozdrabniane. W ten sposób uzyskany materiał zawiera również kawałki drewna i kory. Grubość gałązek ma wpływ na ostateczny skład olejku – najbardziej cenione są te pozyskane z pędów o maksymalnej średnicy 3,5 cm.